Michele Evangelisti
Mijn eerste PTL: een onvergetelijke trainingservaring
Ik keerde maandag 2 september terug naar huis en worstelde nog steeds met het slaap-waakritme dat nog moest worden hersteld. Ik kan je zeggen dat het een van de leukste en leerrijkste ervaringen van mijn leven was. Het beantwoordde volledig aan mijn verlangen om "alsmaar verder te gaan" en mijn grenzen constant te verleggen.
Voor wie het zich niet herinnert (ik vertelde je erover in mijn vorige artikel): ik nam deel aan de PTL, of Petite Trotte à Léon, een ervaring die verder gaat dan het klassieke wedstrijdconcept. De PTL wordt jaarlijks in de laatste week van augustus georganiseerd en is een heel speciale wedstrijd: er worden teams geselecteerd door een groep Franse berggidsen en alle deelnemers krijgen bij het beëindigen van de race binnen de tijdslimiet een bel als prijs, zonder ranglijst. De race is bedacht door een generaal van het Vreemdelingenlegioen, die zo de trouw en fysieke en mentale vaardigheden van zijn soldaten testte. De PTL is inderdaad een mentale én fysieke race. Mijn lichaam is goed getraind, ik loop al jaren trail- en ultratrailwedstrijden en ik ben het gewoon om me volledig in te zetten, maar tijdens die dagen heb ik bijzonder intense momenten meegemaakt. Eerst en vooral, zonder Sergio en Veronica zou ik er nooit in zijn geslaagd om de PTL uit te lopen: de teams zijn onmisbaar en wij als #teamrock (dit is de naam die we besloten te gebruiken voor de PTL) zijn erin geslaagd om de juiste dynamiek te behouden en op de juiste manier de taken binnen de groep te verdelen: één beheerde de GPS, één het routeboek en één de technischere onderdelen van de route.
Deelnemers en statistieken van de Mont Blanc PTL
Tijdens de PTL waren er maar 20% nieuwe leden. Een opvallend percentage, maar begrijpelijk. In de gebruikelijke trails zijn er nieuwe leden en wisselen de deelnemers vaak, maar dit is een afschrikwekkende wedstrijd en de eerste aanloop is niet gemakkelijk.
Mijn team voltooide de loop in 146 uur, 4 minuten en 55 seconden met maximaal 9 uur slaap, in een ritme waarbij we onze energie goed konden verdelen zonder vermoeid te raken. Op de route moet je gletsjers, afbrokkelende waterstromen en grote hopen puin oversteken die extreme aandacht vereisen, veel meer dan tijdens een gewone bergrace. Volgens mij is het noodzakelijk om je in ieder geval een beetje voor te bereiden op het bergbeklimmen en geen last te hebben van hoogtevrees om de race zonder problemen te voltooien.
Moeilijkheden tijdens de Mont Blanc PTL
Laten we beginnen met de fysieke moeilijkheden: Het eerste probleem is om meer dan 26.000 meter aan positieve hoogteverschillen in 152 uur en 30 minuten te overbruggen, verdeeld over meer dan 300 km. Het tweede probleem is om dit binnen een maximale tijdslimiet te doen.
Bovendien is de hoogte (veel passen op 3.000 meter) slopend op de lange duur. Gelukkig was het weer ons goedgezind en hadden we geen stormen of buien, maar op zo’n hoogte verbrandt je huid snel en raak je door de zon sneller vermoeid, vooral als je weinig slaapt.
We kunnen een boek schrijven over de mentale moeilijkheden: er gaat veel energie verloren bij het navigeren met de GPS omdat je ook op de paden moet letten en moet uitkijken waar je loopt. Het pad is niet gemarkeerd en als je een fout maakt, loop je het risico om terecht te komen op gevaarlijke paden, wat veel energie kost en waardoor je niet binnen de maximale wedstrijdtijd eindigt. Je moet langs verplichte "way points" waar je geregistreerd wordt door middel van een chip.
De kaart op de GPS toont het routeboek met vier routes in vier kleuren: rood (pad), blauw (alternatief pad in geval van mogelijke aardverschuiving, aardverschuiving of aanzienlijk slecht weer), zwart (technisch moeilijke route) en geel (niet in kaart gebrachte off-piste). We zijn zeer blootgestelde richels, treden, restanten van lawines en steile rotsen gepasseerd en het is altijd moeilijk om de aandacht maximaal vast te houden na verloop van tijd. We konden alleen vertrouwen op twee depots met extra kleding en schoenen, en een twaalftal hutten in eigen beheer waar we konden slapen of eten.
Rusten en eten tijdens de Mont Blanc PTL
Eten en slapen waren twee andere belangrijke aspecten die niet mogen worden onderschat. Thuis bereidde ik vacuümverpakte rantsoenen voor: polenta, rijst en Parmezaanse kaas, voedingsmiddelen die niet bederven en de juiste hoeveelheid koolhydraten en eiwitten bieden. Ik combineerde deze voeding met gevriesdroogde maaltijden die je in water oplost.
Tot slot verzamelden we onderweg ook bosbessen, bramen en wilde frambozen, wat ons vooral een emotionele oppepper gaf omdat we ons verbonden voelden met de natuur en dus met de minder vijandige kant van de berg.
We moesten slim omgaan met vermoeidheid, om niet te bezwijken of toe te geven. Soms lasten we pauzes van vijf tot tien minuten in om te rusten en plotseling opkomende vermoeidheid tegen te gaan, en elke 24 uur sliepen we ongeveer één tot twee uur achter elkaar in de hutten die de PTL-organisatie ter beschikking stelde. We rustten uit wanneer het kon, ongeacht of het dag of nacht was.
Herstel na de Mont Blanc PTL
Na een fysieke inspanning zoals de PTL is herstel niet gemakkelijk. Tijdens de race kan het bloed niet voldoende zuurstof opnemen, omdat je eigenlijk nooit kunt uitrusten. Het eerste dat je moet doen, is het normale slaap-waakritme volledig herstellen: overdag heb ik momenten dat ik erg moe ben en 's nachts kan ik niet slapen. Ik weet echter dat ik me snel weer de oude zal voelen!
Voor het fysieke herstel is het eerste wat je moet doen je vocht aanvullen. Ook is het noodzakelijk om ontstekingen in spieren en in de rug te verlichten (de rugzak en tas wegen in totaal ongeveer 15 kilo). Het duurt ongeveer een maand om volledig te herstellen.
Mijn voldoening na de Mont Blanc PTL en mijn volgende uitdaging
Door de PTL kreeg ik de kans om plekken te bezoeken waar ik anders nooit zou zijn geweest, maar wat me het meest boeide in de race was de interactie van culturen, energieën en ideeën met andere teams van over de hele wereld. Tijdens moeilijke momenten hielpen we andere deelnemers en werden ook wij geholpen met vergelijkbare en altijd praktische adviezen. Dit avontuur was een kans om mezelf als mens te verrijken, en dat was voor mij het mooiste aspect.
Van de 119 teams aan de start hebben 94 teams de race uitgelopen, mede dankzij deze samenwerking.
Iets wat me met vreugde heeft vervuld, was een cadeau van de plaatselijke bevolking: alle deelnemers, ook wij van #teamrock, droegen een paars armbandje en tijdens de laatste kilometer voor de finish feliciteerden mensen ons met de prestatie die we hadden geleverd.
De bel die ze ons gaven, bewaar ik als een van mijn dierbaarste trofeeën. Telkens als ik de bel luid, word ik terug naar de PTL en de "bijzondere loop" gekatapulteerd en herbeleef ik de intens moeilijke momenten en heftige emoties. Het is een ervaring die ik iedereen kan aanraden, maar die alleen kan worden bereikt na jarenlange voorbereiding.
Deze bel is mijn mooiste medaille.
Nu probeer ik weer in mijn ritme te komen en ga ik deelnemen aan een ecomarathon om weer wat snelheid te krijgen. Ik hou je op de hoogte!
Veel succes met alles.
Michele
